Cultureel Coevorden hecht veel waarde aan haar comité van aanbeveling van muziektheatervoorstelling ‘Woeste Gronden’. De leden zijn Marijn de Vries, Maarten Veldhuizen en Frank Westerman.
Marijn de Vries (19 november 1978) vertelt graag met trots dat ze geboren is in ‘t Haantje, want, zo zegt ze zelf: dat kunnen niet veel mensen zeggen. Toen ze twee was verhuisde ze met haar ouders naar Sleen. Maar ze fietst als ze in de buurt is altijd graag nog even door haar geboortedorp aan het Oranjekanaal.
Na de middelbare school in Emmen studeerde Marijn geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen. Ze begon haar carrière in de journalistiek, maar gaf haar leven een andere wending door een experiment te beginnen: kun je nog profwielrennerworden op je 30ste? Dat liep een beetje uit de hand. Marijn reed zes jaar lang wedstrijden op het hoogste niveau, in het profpeloton van de vrouwen. Nu is ze columnist van Trouw, wieleranalist voor verschillende televisieprogramma’s, dagvoorzitter, presentator en organisator van fietsreizen en -clinics.
Na het succes van de Toorn van Thunaer is ze erg benieuwd naar het theaterstuk over haar geboortedorp, en als historicus is ze heel nieuwsgierig naar de uitwerking van het verhaal achter de verdwenen boortoren.
Toen ik in 1972 als jochie in Coevorden kwam wonen, zag ik al snel de invloed van NAM op de regio. Ja-knikkers en boortorens in de omgeving en ouders van vriendjes die er werkte. Maar ook elke dag op weg naar school de kans om 10 minuten te wachten voor die ellenlange olietrein uit Schoonebeek. Nu zijn we bijna 50 jaar verder en ben ik zelf al 30 jaar NAMmer. Na wat omzwervingen ben ik weer inwoner van de gemeente Coevorden. Dus als inwoner en NAMmer kijk ik uit naar dit spektakelstuk rond het verdwijnen van de boortoren in de Woeste Gronden van ’t Haantje.
Komt het zien, of nog beter: doe mee!
Frank Westerman (1964) is geboren in Emmen en opgegroeid in Assen. Hij is bekend geworden met het boek ‘De graanrepubliek’.
In zijn boeken ‘Ararat’ en ‘In het land van de ja-knikkers’ schrijft hij uitgebreid over de verdwijning van de boortoren van ’t Haantje. Als NAM-kind én als schrijver wekt deze indrukkende gebeurtenis zijn interesse. Hij ziet het als een breekpunt in het denken over natuur en milieu. Frank ziet uit naar een theaterstuk. Het gaat hand in hand gaat met de diepere, maatschappelijke fall-out van deze ramp.